Kocia depresja
To jeden z najpoważniejszych problemów kocich prowadzących do wielu bardzo poważnych następstw i chorób. Kot potrafi cierpieć z powodu osamotnienia, każda zmiana codziennej rutyny wytrąca z równowagi. Przeżywa stres, gdy w domu pojawia się intruz nowa osoba, dziecko, inne zwierze zmiana umeblowania lub, gdy grozi mu niebezpieczeństwo. Cierpiący kot - kłopot w tym, że zawsze cierpi w milczeniu - staje się nieobecny duchem, przestaje się myć i jeść, wylizuje się skrycie, traci orientację. Czasem rozładowuje napięcie demonstrując zachowania w ludzkim mniemaniu nie do przyjęcia: drapie, gryzie i spryskuje dywan moczem wypróżnia się poza kuwetą. Nagła przemiana kociej osobowości może być symptomem choroby i tę możliwość należy przede wszystkim wykluczyć udając się na wizytę w naszej lecznicy. Jeśli jednak lekarz wyeliminuje fizjologiczne przyczyny odmiennych stanów kociej świadomości, można być pewnym - futrzak jest w dołku psychicznym.

Życie jak w więzieniu
Niektóre koty, jak za dawnych, dobrych czasów, prowadzą prawdziwie kocie życie. Grasują po stajniach i w ogrodach, penetrują okolicę, bronią swojego terytorium, ulegają burzy hormonów. Do domu wpadają jedynie po to, by cos zjeść i ogrzać się na piecu, pomruczeć człowiekowi na kolanach. Potem znów wyruszają we własnych sprawach. Ci szczęśliwcy nie miewają egzystencjalnych rozterek, bo mogą zachowywać się zgodnie z naturą. Wielkomiejskie warunki odmieniły odwieczny tryb kociego życia. Miłośnicy kotów, których właśnie w miastach jest coraz więcej, z troski, chęci chronienia przed zagrożeniami i w imię odpowiedzialności - zamknęli swoich ulubieńców w areszcie domowym. Futrzany pieszczoch ma zapewnioną kanapę do wylegiwania i miskę smacznych kasków, których nie musi zdobywać, ale brakuje mu tego, co najważniejsze - swobody. Cóż się, więc dziwić, że więzień zgrzyta zębami, gdy szklana szyba odgradza go od świata.

Nuda
Ludzie popełniają zasadniczy błąd - myślą o kotach w swoich kategoriach. Nie rozumieją, co dla małego drapieżcy znaczy brak możliwości polowania. Łowy stanowią podstawową potrzebę każdego domowego tygrysa. Jej niezaspokojenie prowadzi do frustracji. Jak tu zachować sprawność psychiczną, kiedy nie można łazić po dachach, wysiadywać na płotach ani wspinać się na drzewa? Jak nie ulegać przygnębieniu, kiedy prowadzi się monotonną egzystencję w czterech ścianach, bez rozrywek, bez ani jednej myszy, lub choćby mola do złapania? Jak nie umierać z nudów, kiedy nie ma nic do roboty poza obijaniem się o sprzęty, których nie wolno drapać i gdy jest się ścierką przepędzanym z pełnych zapachów kuchennych blatów? Co to za atrakcja oglądać z panią lub z panem monotonny program w telewizji, który nigdy żadnego kota nie interesował? Z braku stymulacji psychicznej i fizycznej niekiedy pozostaje kotu jedyny ruchomy cel - nogi właścicieli. Skrada się bezszelestnie, zaczaja, przypada do podłogi, by nagłym susem spaść na zdobycz - ludzką łydkę lub kostkę, często z dzikim wrzaskiem, i natychmiast potem zniknąć. Ludzie nie znoszą takich zachowań zapominając, że to, co w ich mniemaniu niedopuszczalne, dla kota jest całkiem normalne. Nie chcą też zrozumieć, że to oznaka frustracji zwierzaka pozbawionego bodźców i niezbędnej aktywności.

Odrobina szaleństwa
Koty zwykle zachowują się godnie i z rezerwą, ale nawet najbardziej opanowany futrzak musi czasem rozładować napięcie. Koty żyjące na wolności odprawiają dziki taniec nad schwytaną ofiarą, z podniecenia i radości. A co ma zrobić trzymany w domu kanapowiec? Pozwala sobie często na odrobinę szaleństwa. Łagodny mruczek nagle przekształca się w żywa furię - rzuca się w gonitwę po mieszkaniu, z napuszonym ogonem naciera na przeszkody, szarżuje po dywanie, wskakuje na parapet, jednym susem dosięga kanapy, zastyga na moment, robi gwałtowny zwrot i jak rakieta wypada z pokoju. Potem uspokaja się i staje się znów łagodnym i zrównoważonym kociakiem. Niektóre leki stosowane w zaburzeniach nerwicowych u ludzi skutecznie leczą też depresyjne stany kotów lecz największym sukcesem właściciela jest zapobieganie powstawania stanu depresji u kotka. Nowoczesne metody terapeutyczne zalecają kurację farmakologiczną połączoną ze wsparciem psychicznym - otoczeniem ulubieńca troskliwą uwagą, okazywaniem mu szczególnych względów, dogadzaniem smacznym, pożywnym jedzeniem oraz pamiętaniem o tym, że on jest kotem, a ty człowiekiem i twoje przyjemności nie muszą byś wcale przyjemne dla kota. Przy niewielkim wysiłku można dostarczyć pupilowi odpowiednią ilość rozrywek tak aby i on czół się przy tobie tak miło jak ty przy nim.

Zabawa
Co dostarcza ulubieńcom najwięcej przyjemności? Oprócz jedzenia - zabawa. Wszelkie przedmioty do gryzienia, tarmoszenia, toczenia, potrząsania i chwytania zaspokajają nie tylko naturalną potrzebę baraszkowania, ale też odwracają uwagę od butów, dywanów i mebli. Dzięki zabawom zwierzęta utrzymują kondycję fizyczną, rozwijają inteligencję, nie nudzą się i nie usychają z tęsknoty, kiedy samotnie spędzają długie godziny. Gospodarstwo domowe pełne jest przedmiotów, nadających się do zabawy-polowania: papier toaletowy, torby, szczotki, pudełka, linki od żaluzji, szafy, kosze z bielizna, itd., itp. Każdy przedmiot do toczenia, drapania czy podrzucania rozbudzi w nawet najbardziej gnuśnym kanapowcu bojowego ducha. Papierowa - nigdy plastikowa! - torba stanie się atrakcją, choć nie wystarczy na długo. Kot przywita z entuzjazmem kartonowe pudło z wyciętym otworem, podobnie jak rurę z kartonu. Z ochota zapoluje na kulkę z szeleszczącego sreberka, szpulkę od nici, korek od butelki szampana, kłębek wełny czy światełko z latarki puszczone na ścianę - czyli na wszystko, co się rusza. Wspólne zabawy nie tylko zacieśnią przyjacielskie więzy z twoim pupilem, ale i tobie pomogą uporać się z twoimi stresami.